O control dos parasitos no noso can non só é unha cuestión de hixiene, senón de saúde. Por iso é moi importante que levemos a machada os protocolos de prevención utilizando todas as ferramentas coas que contamos para evitar que os parasitos cheguen ao noso can. Aquí falarémosvos das enfermidades que uno deles pode transmitir ao noso querido peludo no caso de que chegue a picarlle. Falamos das enfermidades transmitidas polas garrapatas.
1. PARÁLISE POR PICADURA
Nos cans é producida por garrapatas do tipo Rhipicephalus, Dermacentor e Ixodes. A saliva da garrapata posúe compoñentes de efectos neurotóxicos; as neurotoxinas que porta o parasito chegan a bloquear a transmisión neuromuscular, o que de forma clara e evidente pode conducir á morte.
Os primeiros síntomas aprécianse tras 4-6 días de producirse a picadura: falta de sensibilidade en extremidades, cojeras, incoordinación, dificultade respiratoria, hiper ou hipotermia, vómitos, problemas cardiovasculares… A morte adoita aparecer tras a parálise dos músculos torácicos.
Desgraciadamente o problema pode xurdir tras a picadura dunha soa garrapata.
2. BORRELIOSIS OU ENFERMIDADE DE LYME
Enfermidade causada por Borrelia burgdorferi e transmitida en Europa pola garrapata Ixodes ricinus. Esta patoloxía cursa principalmente con poliartritis no can (inflamación de varias articulacións). A garrapata é infectada no verán por Borrelia; durante esta época prodúcese o seu desenvolvemento no interior da garrapata, e no outono prodúcese a picadura no can e a transmisión da enfermidade.
A Borrelia realiza unha migración polo interior da garrapata desde distintas partes do seu aparello dixestivo ata as glándulas salivares; cando alcanzan esta posición, estarán preparadas para penetrar no can acompañando á saliva da garrapata.
Este traxecto do axente infectante polo interior de Ixodes dura de 24 a 48 horas.
Noso animal de compañía pode pasar longos períodos de tempo sen manifestar síntomas; con todo, cando aparece a fase aguda da enfermidade podemos apreciar: elevación da temperatura (40,5 graos centígrados ou máis), dores articulares, artrites (inflamación das articulacións), mialgias (dores musculares), cojeras, aumento do tamaño ganglionar, letargia, anorexia… En certas ocasións tamén pode producirse meninxites, alteracións do sistema nervioso central e dores en pescozo e cabeza, que se manifestan con resistencia a realizar movementos que afecten a estas zonas.
En contadas ocasións tamén poden aparecer arritmias e fallos renais. Poden verse afectados cans de calquera raza, idade e sexo.
3. EHRLICHIOSIS
Esta enfermidade é producida por ricketsias (Ehrlichia canis, E. Chaffeensis, E. Ewingii, E.equi, E.platys) que transmite a garrapata Rhipicephalus sanguineus. Esta patoloxía foi descuberta en 1935, pero adquiriu a súa maior relevancia na guerra de Vietnam cando acabou coa vida de centos de cans de traballo militar. A garrapata parasitada pola rickectsia pica a un can… unha vez que a ricketsia está no interior do animal se disemina a través do sangue e do sistema linfático ata alcanzar vísceras tan importantes como o fígado, bazo e gánglios linfáticos.
Tras esta diseminación a tan importantes órganos, pode dirixirse ás meninges.
Tras un período de entre seis e dezaoito semanas (con posible ausencia de síntomas) o animal pode presentar anemia e diminución do número de glóbulos brancos. Na fase aguda da enfermidade o animal presenta depresión, anorexia, febre, perdida de peso, secreciones oculares e nasais, disnea (dificultade respiratoria), aumento do tamaño ganglionar, edemas en extremidades e escroto…
Estes síntomas poden desaparecer nunha a dúas semanas se se aplica o tratamento oportuno. Se se producen síntomas nerviosos pola diseminación do axente patógeno ás meninges, poderanse observar deficiencias neurolóxicas (hiperestesia, deficits nos nervios craniais) e meninxites.
Se a patoloxía faise crónica, os síntomas principais son: alteracións hematolóxicas, hemorraxias pulmonares asociadas ou non a tromboembolismo, anemia, perda severa de peso, debilidade, uveitis, hemorraxias na retina, signos neurolóxicos, epístasis (sangrado nasal)…
4. BABESIOSIS
A babesiosis é producida por Babesia canis que é transmitida en Europa por Rhipicephalus sanguineus, Dermacentor reticulatus e Ixodes canisuga.
Esta enfermidade aparece principalmente nos meses cálidos de primavera e verán, aínda que tamén se dan casos no outono e inverno no sur peninsular, onde as garrapatas habitan todo o ano. Cando a garrapata infectada por Babesia pica, inocula as formas infectantes chamadas merozoitos, que penetran nas células sanguíneas comezando o seu ciclo de divisións.
A babesiosis pode presentarse de forma aguda ou crónica: – Forma aguda: tras dez a ventiún días da entrada do axente patógeno; o can presenta febre (de ata 41 graos), falta de apetito, diarreas, vómitos, problemas respiratorios e apatía. – Forma crónica: febre intermitente, marcada perda de peso, alteracións hepáticas (ictericia), alteracións de bazo, incluso a morte por “shock”
5. HEPATOZOONOSIS
Enfermidade causada por protozoos (dous tipos: Hepatozoon canis, en Europa, e Hepatozoon american, en Texas – EEUU) e transmitida pola garrapata Rhipicephalus sanguineus.
Patoloxía de incidencia estacional, nos meses cálidos de primavera e verán. Adoita asociarse a malas condicións hixiénicas e en exemplares con carencias nutricionais de sistema inmunitario deteriorado.
Non cha xogues e presta atención á DESPARASITACIÓN!!
Fuente: http://www.nuestroperro.es/blog/
