Que é unha síndrome?
Sóanos a enfermidade pola primeira entrada do dicionario da Real Academia:
1. Conxunto de síntomas característicos dunha enfermidade.
Ademais síndrome é:
2. Conxunto de fenómenos que caracterizan unha situación determinada.
Esta segunda definición é a que imos utilizar.
Á hora de elixir un can, a súa cor é o de menos, o que realmente importa é o seu carácter, a súa saúde… verdade? Debería ser así, pero a realidade é que os cans -e os gatos- negros teñen moitas menos posibilidades de ser adoptados que os cans de cores máis claras, é a Síndrome do Can Negro.
Este prexuízo sobre a súa pelame é coñecido en todas as protectoras de animais. En calquera delas pódenos contar como animais perfectamente sans, amigables e sen ningún problema pasan anos nas súas instalacións porque ninguén os elixe debido á súa cor. Nos centros oficiais nos que se mata aos animais despois dun período determinado, isto supón que miles de cans morren cada ano por nacer coa “desgraza” de ter o pelo negro.
Se ademais de ser negro o can é de gran tamaño, as súas mínimas posibilidades de ser adoptado redúcense case á nada.
A Asociación Antropolóxica Kroeber da Universidade de Berkeley estudou este fenómeno, chegando á conclusión de que existen diversos motivos:
O primeiro deles é o cultural: En calquera película na que se queira representar un can ameazador, veremos un gran can negro. Este estereotipo atópase tan gravado no noso inconsciente que dificilmente creriamos que un can é perigoso se nos mostrasen un can branco. Na pantalla o can que ataca ao protagonista é negro; o can que acompaña ao pandillero é negro; o can ao que os alieníxenas contaxiaron un virus e convértese nun monstro mutante é negro.
A cor negra absorbe a luz, o que reduce a definición dos seus trazos e “dificulta a lectura das súas expresións faciais”, o que diminúe as posibilidades de que un adoptante conecte emocionalmente co animal no breve instante que se dedica a botar unha primeira ollada a cada can durante a visita a unha protectora. Por suposto, os que convivimos cun can negro sabemos que un can negro é igual de expresivo que un branco. Un can negro é exactamente igual a outro de calquera cor. Un can negro é exactamente igual a outro de calquera cor.
Pola mesma razón da absorción da luz, os cans negros son máis difíciles de fotografar. En moitas ocasións os adoptantes fan unha primeira selección dos cans dunha protectora a través da súa web; se as fotografías dos cans negros non son boas, descartaranos. Recomendamos visitar o noso artigo de consellos para fotografar animais.
As protectoras coñecen ben este problema e tentan promocionar aos seus cans negros colocándolles bandanas ou panos de cores, situándolles nas primeiras gaiolas, evitando poñer varios cans negros xuntos, para resaltar as súas personalidades individuais, coidando as súas fotografías nos webs e, mesmo, reducindo as cotas de adopción.
A síndrome do can negro é tan coñecido que en Estados Unidos hai varios webs dedicados ao tema onde, mesmo, os humanos que viven con cans negros quedan para pasealos xuntos, debido a que humanos que viven con cans doutras cores rexeitan que os cans negros achéguense aos seus.
Nas nosas mans está acabar con este prexuízo (Prexuízo: opinión previa e tenaz, por xeneral desfavorable, acerca de algo que se coñece mal) contra os animais negros. A vez que visite unha protectora para elixir un amigo, sexa consciente de que–inconscientemente- pode pasar por alto aos cans negros. Quizá sexa vostede a persoa que poida ver a súa alma en lugar da súa cor.
Fuente: http://guau.com/